Dawno temu, w latach osiemdziesiątych XX wieku, kiedy nikomu nie śniło się, że blokowiska mogłyby pstrzyć się kolorami, żyła sobie mała dziewczynka, która miała duże kompleksy i jeszcze większe marzenia. Dziewczynka rosła i zmieniała się. Razem z nią rósł  strach, który często ją paraliżował i nie pozwalał iść do przodu. A przynajmniej nie tak szybko, jak chciała.

Dziś ta mała, zakompleksiona dziewczynka jest spełnioną i szczęśliwą kobietą, żoną wspaniałego mężczyzny i mamą czterech fajnych łobuzów. Ma psa, z którym może godzinami włóczyć się po lesie, własne biurko, przy którym pisze i aparat, którym spełnia marzenie o zamykaniu piękna na zdjęciach. I kilka innych marzeń, w które mocno wierzy.

Cześć! Jestem Magda, a ten blog jest moim wirtualnym domem i miejscem, gdzie mogę wylewać z siebie myśli, wysyłać je w świat, dzielić się tym, co mam, co wiem, co widzę, co mnie inspiruje i daje radość. Fragmenty naszej codzienności. Kilka uśmiechów, złapanych w przelocie, pomiędzy nastawieniem kolejnego prania a pracą, też poszarpaną, bo przy czwórce dzieci chyba nie da się inaczej. Zwykły – niezwykły los, który tam da, tu zabierze, a potem znów wszystko trzeba posklejać. Radość z tego, że mamy wymarzoną działkę w lesie. I ruinę stuletniej leśniczówki, w której nie da się mieszkać. Czasem zmęczenie i bezsilność. Innym razem skrzydła, bo znów udało nam się wznieść wyżej. Śniadania, obiady i kolacje, które staramy się jeść przy wspólnym stole. I łeb Stefana na moich kolanach, kiedy czytam. Czyli pełnia szczęścia poprzetykanego tu i tam troskami, problemami, kłótniami i bójkami naszych synów, którzy zawsze wiedzą, kiedy boli mnie głowa i krzyczą wtedy jeszcze głośniej niż zwykle. Usiądźcie wygodnie z kubkiem kawy lub herbaty, a o wszystkim Wam opowiem.